Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videsne quam sit magna dissensio? Rationis enim perfectio est virtus; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Duo Reges: constructio interrete. Quis enim redargueret? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Consequens enim est et post oritur, ut dixi.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
Sed quae tandem ista ratio est?
Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus?
Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?
Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.

Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere; Si longus, levis dictata sunt. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Quis est tam dissimile homini. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.
Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.
Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit.
Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute.

Est, ut dicis, inquit;: Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.
Bork: Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;
Proclivi currit oratio.: Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.
Bork: Haec dicuntur inconstantissime.

Haec mirabilia videri intellego, sed cum certe superiora firma ac vera sint, his autem ea consentanea et consequentia, ne de horum quidem est veritate dubitandum.

Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.

O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor,
philosophorum.

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum
absolvere.